Μνήμη ΕΛΙΝΑΣ ΑΝΔ. ΓΑΛΗΝΟΥ

Ομιλία του Προέδρου του Δ.Σ. του Μουσείου στις 15 Δεκ. 2016.

ΕΛΙΝΑ ΑΝΔΡΕΟΥ ΓΑΛΗΝΟΥ

·        Αντώνη πάλι αργείς! Μας περιμένουν. Ντροπή, πιά! Ιδιαίτερα σήμερα.

·        Λοιπόν, θα σε αφήσουμε εδώ. Ειδικώς σήμερα, δεν είναι δυνατόν ν’ αργήσουμε.

·        Όχι. Νάμαι. Είμαι έτοιμος. Πάμε.

Κι’ έτσι, οι αείμνηστοι Γιαγιά, Πατέρας και Μητέρα μου, η αδελφή μου κι εγώ –ο Παύλος ήταν πολύ μικρός και θα ‘μενε στο σπίτι υπό την φύλαξη του Παππού- ξεκινήσαμε, από την οδό Χρυσομαλλούσης, για να πάμε στο σπίτι των Γαληνών, στην οδό Παπαδιαμάντη. Στο δρόμο για τον Ναυτικό Όμιλο και τον Μακρύ Γυαλό.

Οι αείμνηστοι, Ειρήνη και Γρηγόριος Γαληνός ήταν στενοί φίλοι του Παππού και της Γιαγιάς μου, Αντωνίου και Μαρίτσας Βογιατζή. Είχαν δυο παιδιά τον Ανδρέα και τον Μάριο Γαληνό. Ο Ανδρέας ήταν  συνομήλικος με τον Πατέρα μου. Σπούδασε Χημικός. Αλλά δεν επέστρεψε στη Μυτιλήνη. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πήγαινε -και έγινε, πράγματι- Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. Ο Μάριος ήταν μικρότερος. Εκείνη την ημέρα θα γνωρίζαμε (έθετα και τον εαυτό μου μέσα, μόνος μου, διότι οι «άλλοι», οι μεγάλοι, μάλλον θα ήθελαν να με είχαν αφήσει στο σπίτι, αλλά το απέκλεισε ο Παππούς… Με θεωρούσαν πρόδρομο του Ντένις του Τρομερού), θα γνωρίζαμε, λοιπόν, τη γυναίκα του Ανδρέα, την Χαρούλα, που για πρώτη φορά ερχόταν στη Μυτιλήνη. Και ήταν Πλακιώτισσα και πολύ όμορφη, έλεγαν.

Αυτήν την εικόνα και αυτές τις αναμνήσεις είχα –και θα έχω ακριβώς έτσι, σ’ όλη μου τη ζωή- μέσα μου, από το 1958 ή -9. Πέρασαν χρόνια πολλά. Η Γιαγιά, ο Παππούς και οι Γαληνοί (Ειρήνη, Γρηγόριος, Ανδρέας, Μάριος). Είχα, πλέον, σπουδάσει και σταδιοδρομήσει ως Δικηγόρος και είχα γίνει μέλος του Δ.Σ. του Μουσείου μας και, από το 2002, εξελέγην ως διάδοχος του αειμνήστου Δασκάλου μου, στη Νομική Σχολή, και πρώτου Προέδρου του Δ.Σ., Άθω Τσούτσου.

Σε μία από τις εκδηλώσεις που διοργανώνει το Μουσείο μας, με πλησιάζουν δύο συμπαθέστατες και ευγενείς Κυρίες και μού είπε η πρώτη: «Είμαι η γυναίκα του Ανδρέα Γαληνού και εδώ είναι η Ελίνα, η κόρη μας. Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω και, μάλιστα, εδώ». Αμέσως ήλθαν στο νου μου όσα σας προανέφερα. Ενημέρωσα τους Γονείς μου, αλλά κι Εκείνοι λίγο αργότερα ακολούθησαν εκείνους που ήδη έλειπαν από την επίγεια ζωή, χωρίς να μπορέσω να πραγματοποιήσω, όπως είχα σχεδιάσει, τη συνάντηση όλων μας εδώ. Στην Αθήνα μας.

Έτσι, κατά διαστήματα, σε εκδηλώσεις του Μουσείου μας, του Συλλόγου των Αθηναίων και σε παρουσιάσεις βιβλίων της Ελίνας συνηντώμεθα και αντηλλάσαμε τα νέα μας, κυρίως με την Ελίνα. Η Ελίνα μου είπε για τα βιβλία Της – που μου τα έδωσε σταδιακά όλα. Και όσα είχε γράψει πριν συναντηθούμε. Και όσα έγραφε μετά. Είχε εξαιρετική πέννα, γνώσεις και επιμέλεια. Μα πάν’ απ΄ όλα έναν λεπτό, λεπτότατο κι ευγενέστατο τρόπο να εκφράζει τις σκέψεις και ιδίως τα συναισθήματά Της. Αφ’ ότου συνειδητοποίησα τη ζωή, ευχαριστώ διαρκώς τον Θεό μας για ό,τι μου έδωσε και μου δίδει. Και από τα πολιτιμώτερα ήταν η γνωριμία και φιλία της Ελίνας. Κατάλαβα τον χαρακτήρα Της και την αξία της φιλίας Της, όταν μου χάρισε και διάβασα το βιβλίο Της «Δωρίστε μας τη φωνή σας». Έχω διαβάσει και διαβάζω πολλά, αμέτρητα, βιβλία. Αλλά ποτέ δεν ένοιωσα τα συναισθήματα, που βίωσα, διαβάζοντας αυτό το εξαίσιο βιβλίο. Διάβαζα και λαχταρούσα να δω τη συνέχεια. Μα ταυτόχρονα, φοβόμουν να το τελειώσω… Το χαρακτηρίζει «αφήγημα» κι’ όμως είναι ανυπέρβλητο δοκίμιο ψυχογραφίας, ψυχολογίας και ηθικής, που τη βίωσε και την βίωνε συνειδητά, ανυπόκριτα και ζωντανά. Δοκίμιο ευγνωμοσύνης, με εκπληκτική λεπτότητα και έκφραση ανυπέρβλητων συναισθημάτων, προς τον Πατέρα Της.

Διαβάζω τον πρόλογο του βιβλίου Της αυτού:

Κάποια μέρα ήλθε η ανήκουστη είδηση! Η Ελίνα πέθανε!!! Απίστευτο. Αχώνευτο. Ακατάληπτο. Γιατί, η Ελίνα;

Οι σκέψεις μου, που ακολουθούν,  θα είναι λάθος να θεωρηθούν παρηγοριά για οποιονδήποτε, την Μητέρα Της, τους φίλους Της, τους ανθρώπους όλους. Αν τις θεωρήσει κάποιος παρηγοριά, ειλικρινώς πιστεύω, ότι δεν έχει αντιληφθεί και νοιώσει την αξία του Ανθρώπου, ως δημιουργήματος του Θεού. Ο Θεός έπλασε τον Άνθρωπο, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του, αθάνατο και ελεύθερο. Η Ελίνα ξέφυγε, δεν έφυγε, από την γήϊνη αντίληψή μας. Στην πραγματικότητα είναι μαζύ με όσους προσπαθούν ειλικρινώς να βιώσουν μέσα στην ύπαρξή τους τον Θεό – όχι τον οποιονδήποτε θεό- αλλά τον αληθή, Ένα και Μόνον, τον Τριαδικό Θεό, τον Πατέρα, Υιό, την γέννηση του Οποίου αξιωνόμεθα να εορτάσομε σε λίγες ημέρες και πάλι στη φθαρτή ζωή μας, και το Άγιο Πνεύμα, που έχομε, εμείς οι Έλληνες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί, την ευλογία να διδασκόμεθα, γνωρίζομε, πιστεύομε. Έτσι νοιώθω ειλικρινώς, ότι  εξακολουθώ να αξιώνομαι να βιώνω την αληθινή φιλία, με την οποία η Ελίνα περιέβαλλε εμένα, αλλά και το Μουσείο μας, αφ’ ότου συναντηθήκαμε, επί τέλους. Έτσι, εκφράζοντας τις δικές μου σκέψεις και αντίληψη, νοιώθω ότι, αν στερήθηκα από του 1958/9 την δυνατότητα να γνωρίσω, ενήλικος πιά, τον Πατέρα της Ελίνας, αν δεν γνώρισα όλα τα χρόνια, που μεσολάβησαν, την ίδια την Ελίνα, καίτοι ζούσαμε στην ίδια Πόλη, την Αθήνα μας, αν -κι αφού συναντηθήκαμε- λίγο, ελάχιστο, χρόνο είχαμε στη διάθεσή μας στην φθαρτή πραγματικότητα, έχω την ευλογία του Θεού μας, να νοιώθω την παρουσία Της σ’ ό,τι προσπαθώ, με όλη την δύναμη που μου δίδει ο Θεός, να προσφέρω στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών.

Σ’ αυτή την αντίληψή μου συνέβαλε και συμβάλλει – ναι, καλά ακούσατε, χρησιμοποιώ με πλήρη επίγνωση ενεστώτα χρόνο- η Ελίνα. Δεν πέρασε από την μαύρη εκείνη ημέρα, πολύς καιρός, και επεσκέφθη το Μουσείο η συνάδελφος, Δικηγόρος, της οικογενείας Της και μας παρέδωσε τη ιδιόγραφη διαθήκη της Ελίνας.

Γράφει, περαίνουσα, το βιβλίο Της η Ελίνα, τι έλεγε ο Πατέρας Της στο νου και της ψυχή Της:

Το σήμερα λοιπόν για το χτες, το αύριο για το σήμερα. Τι καλύτερο μπορούμε να επιθυμήσουμε κι εμείς;

Ο αυριανός κόσμος, περιμένει ανυπόμονα τη δική σας παρουσία. Και σεις γυρνάτε προς τα πίσω, κοιτώντας με θλίψη εμάς που ξεμακραίνουμε .

Θυμάστε, νοσταλγείτε, νιώθετε πως ένα δώρο αξίζει για κείνα που σας χαρίσαμε.

Δωρίστε μας λοιπόν την φωνή σας μέσα σ’ αυτό το αύριο.

Αν κρίνετε πως εκεί, μια θέση ανήκει και σε μας, τους περασμένους.

Η Ελίνα ΕΙΝΑΙ και θα είναι, εδώ μέσα, πάντοτε. Μέσα στο Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών, μέσα στην Πόλη μας. Μέσα στο νου και τη ψυχή μας.

Καλά Χριστούγεννα!!!

Αντώνιος Γ. Βογιατζής

15 Δεκεμβρίου 2016